Het heeft even geduurd, maar het kabinet ziet het nu ook: die mobieltjes moeten de school uit. Goed idee, maar heeft de minister ook nagedacht over wat het nieuwe plan in de praktijk betekent?

Nog geen week nadat de Onderwijsraad opriep wat minder taken op het bordje van scholen te kieperen, krijgen schoolleiders er een flinke kluif bij. Hoewel geen verbod, dat vraagt om ballen, is het toch wel de bedoeling dat er in het najaar serieus wordt nagedacht over een nieuw mobieltjesbeleid. Nu ben ik groot voorstander van een mobielvrije school, maar wie gaat dit precies uitwerken en in wiens tijd?

Richtlijnen en adviezen in het onderwijs betekenen vooral heel veel werk. Sowieso is het vragen om problemen. Je geeft scholen vrijheid en daarmee de verantwoordelijkheid eigen beleid te maken. Dat resulteert over het algemeen vooral in oneindig veel discussie en ongelijkheid. Denk even aan alle richtlijnen die we in coronatijd voorbij hebben zien komen: wel of geen mondkapje, wel of geen halve klassen, wel of geen verplichte camerafunctie tijdens de Zoom-les? Zoveel mensen, zoveel wensen. Zolang alle opties openliggen kunnen we daar eindeloos over vergaderen. Over een mondkapje of over een telefoon, dat maakt niet uit.

Ondertussen doen ouders maar al te graag mee. ‘Waarom moet mijn dochter een mondkapje dragen terwijl dat op de school van mijn zoon niet hoeft? Waarom krijgt mijn dochter wel in kleine groepen op school les en moet mijn zoon de les vanachter een schermpje volgen?’ Ik herinner me die talloze mailtjes en brandbrieven maar al te goed. Die gaan er nu ook geheid komen. Op de radio hoor ik een moeder al aankondigen dat ze even met de toekomstige school van haar 11-jarige dochter gaat bellen. ‘Als de school de richtlijn niet volgt, kan ik nog net op tijd een andere school vinden voor het nieuwe schooljaar.’ Een andere moeder laat weten de barricade op te gaan als zij kindlief niet meer kan bereiken overdag.

Natuurlijk is het beter dat leerlingen voortaan schermloos in de les zitten. Fijner ook voor docenten die niet zo zot zijn op de glurende camerafunctie van die mobieltjes. Voor zo’n mobielvrije school wil ik me honderd procent inzetten. Maar niet als ik vervolgens een halve dag bezig ben boze ouders te sussen. En de driehonderd vergaderingen om het beleid vorm te geven sla ik liever ook even over. Want dat is wat het onderwijs uiteindelijk opbreekt: het idee dat 18 miljoen mensen zich schaamteloos kunnen bemoeien met wat er in het klaslokaal gebeurt.

Of een verbod de uitkomst is? Het voorkomt in elk geval dat scholen het mikpunt worden van kritiek en protest. Wel hoop ik dat het kabinet een blik lieden opentrekt om de boel te regelen. Dan ga ik gewoon weer even doen waarvoor ik ben opgeleid: lesgeven.