Vanavond blijft mijn deur potdicht. De gordijnen heb ik zorgvuldig dichtgetrokken om mijn flikkerende tv-licht binnen te houden en het kinderterreur buiten. Ik houd van kinderen en ik houd van het bedelfeest. Maar met suikertandend kroost heb ik niets.

Ik koester warme herinneringen aan 11 november. Samen met onze klasgenootjes liepen mijn zus en ik elk jaar de deuren rondom onze school af. Het was het slotstuk van een lange voorbereiding waarbij onze juffen, meesters, vaders en moeders kosten noch moeite spaarden. Het begon met de zoektocht naar de mooiste pompoen. Die vonden we bij de natuurwinkel of op het land van een gulle boer. De rekenlessen werden moeiteloos besteed aan het schaven- en uithollen van onze knollen. Met onze tong tussen de lippen, kerfden we het silhouet van Sint Maarten in de harde pomppoenschil. Een week lang lunchten we met pompoensoep.

Op 11 november hing er een geur van geroosterde pompoen boven het schoolplein. Terwijl we het waxinelichtje in onze pompoen brandende probeerde te houden, werden we nog eenmaal herinnerd aan de bedelaar voor wie Sint Maarten zijn halve mantel afsneed. En de arme kinderen die de jaren daarna langs de huizen gingen voor een aalmoes.

Opgewonden trokken we de buurt in. Er waren geen dichtgeschoven gordijnen waarachter schaduwen wegdoken. De buren waren voorbereid op onze komst en wachtten geduldig totdat het gerepeteerde driestemmige lied gezongen was. Dan gaven ze wat hen per brief was opgedragen te schenken: fruit, noten of rozijnen. Terug op school werd de opbrengst bij een laatste bord pompoensoep netjes onder de leerlingen verdeeld. Het suikergoed dat de ongehoorzame buur in de zak had gedaan, verdween samen met wat toegestopte muntjes richting lerarenkamer.

Ruim twintig jaar later hobbelen veel te dikke kinderen door mijn straat om met een halfslachtig liedje zoveel mogelijk snoep te scoren. De pompoenen zijn vervangen door door Chinese kinderhandjes vervaardigde lampionen. De uitgesneden Sint Maarten-figuren hebben plaatsgemaakt voor afbeeldingen van Superman, de Minions of de meisjes van K3. Het bedelfeest voor armen is verworden tot een snoepfestijn voor kinderen uit een van de rijkste landen ter wereld.

Zoals het een vrijeschoolleerling betaamt, zet ik me dikwijls hard af tegen wat de macrobiotische paplepel mij heeft ingegoten. Toch doe ik voorlopig niet open. Niet voordat een door de crisis geamputeerde en uitgehongerde kunstenaar mijn deur bereikt en met zijn laatste krachten op mijn bel drukt. Dan snijd ik met liefde een stuk van mijn schildersdoek af. En voor een zelf gecomponeerd liedje krijgt hij een bord zelfgemaakte pompoensoep.