Veel ouders en kinderen kiezen bewust voor het vrijeschoolonderwijs. Zij vinden op de vrijeschool een veilige omgeving waar kinderen zich niet alleen met het hoofd, maar ook met het hart en han den kunnen ontwikkelen. ‘Hier kijken ze niet alleen naar je cijfers, maar naar hoe je bent als mens en hoe je wil worden’, zegt Laura (13 jaar)*.
Aan liefde geen gebrek in haar ouderlijk huis, maar aan huilen deden ze niet. Asli Hoek (31) kreeg anorexia en was door de artsen opgegeven. Pas weg van thuis en van het ziekenhuis, leerde ze een normaal leven te leiden. Inmiddels helpt ze zelf mensen met anorexia, op háár manier: ‘In klinieken heb je te maken met regels en wantrouwen. Maar om te herstellen heb je juist behoefte aan liefde, begrip en vooral hoop.’
Gepubliceerd: november 2018, JAN Magazine
Met mijn halve liter sterke koffie daal ik af naar het examenlokaal. Over 25 minuten begin ik aan de zoveelste slaapverwekkende surveillancesessie deze week. Bij de deur staan twee meisjes te wachten. Zodra ze naar binnen kunnen, komen de eerste granolarepen en krentenbollen tevoorschijn. Van alles wat er aan het examen gesleuteld en geknutseld wordt, blijft er een ding hetzelfde: de warenhuizen aan support die de leerlingen meesjouwen.
Hoe bouw je een leven op nadat je tijd in de gevangenis hebt doorgebracht? Waar vind je dan werk om op een eerlijke manier geld te verdienen? Jemuel Lampe weet uit eigen ervaring dat het allesbehalve makkelijk is om na detentie terug te keren in de maatschappij. Tweeënhalf jaar geleden lanceerde hij daarom zuivere koffie, waarmee hij (ex-)gedetineerden een eerlijke kans geeft op resocialisatie en reintegratie.
Tussen een wildgroei van ouders zitten een vriendin en ik aan de rand van het propvolle pierenbadje. Haar zoontje is op een paar meter afstand druk in de weer met een lading boomstammen. Terwijl wij door de helse hitte allang niet meer zo scherp zijn, is het kind dat wel. Hij merkt direct op dat ik zijn zwarte stoffen hoed op mijn hoofd zet.
‘He dat is mijn hoed, waarom zet je die op?’
‘Alleen even kijken hoor, ik zoek precies zo’n hoed’, zeg ik terwijl ik mijzelf bewonder met de selfiefunctie van mijn iPhone.
‘Kopen? Kopen?’ Vijf euro’! glunderen de kapitalistische kraaloogjes van het kereltje.
Lees verder Zwarte hoed
De meeste vrouwen van mijn leeftijd krijgen last van rammelende eierstokken. Bij een vriendin waren het de groene vingers die begonnen te kriebelen. Een moestuin moest haar leven compleet maken. En zo ploeterden we op een zonnige donderdagmiddag met een ov-fietsje richting het Noord-Hollandse Laren.
‘Je moet er wat voor overhebben, maar dan heb je ook wat’, verzekerde ze toen ik de reistijd uittelde. Daar was geen woord aan gelogen. Toen ze aan het einde van de bosweg op haar remmen trapte, stond ik aan de rand van een idyllisch veldje waar hier en daar al wat koppige kiemen uit de aarde kropen. Nieuwsgierig volgde ik de enthousiaste vinger van mijn vriendin.
‘Dit hele stuk is knoflook en kijk, ik eet vanavond asperges!’.
Vrolijk telde ze de trotse sprieten die hoognodig uit de aarde bevrijd moesten worden.
‘Dat is zo fijn aan een moestuin, het is even investeren, maar als je eenmaal kan oogsten hoef je nauwelijks meer boodschappen te doen.’
Jij bent dus helemaal van de supermarktgroenten af? vroeg ik even jaloers als verbaasd. Ik dacht terug aan onze studentenjaren waarin we uitsluitend door de fabriek voorgesneden en gewassen groenvoer knaagden.
‘Oh ik snap echt niet dat mensen groenten uit een plastic bakje eten. Haal het dan op de markt of bij de toko.’
Met een lege emmer begon ik aan mijn taak: het wieden van een stukje ongebruikte grond. Met opperste precisie peuterde ik de venijnige worteltjes uit de aarde. Voldaan stapte ik ’s middags met een plukje verse rucola en een nieuw voornemen op mijn ov-fiets: Ik zou nooit meer bezwijken voor groentegemak uit een pakje of zakje. Trots zwaaide ik naar mijn vriendin. Dat mijn handen volledig zwart waren, deerde me niet. Ik had moedertje natuur de hand geschud en dat mocht iedereen weten.
Het duurde een treinrit om mijn pas verworven principes om zeep te helpen. Als een hongerige boer die naar een flinke portie in vette jus zwemmende aardappels snakt, verliet ik Amsterdam Zuid.
‘Wilt u proeven?’ Voordat ik het goed en wel doorhad hengelde een promotiemedewerker van de AH to go een goddelijk geurend mini-gerechtje voor mijn neus. ‘Onze nieuwste stoommaaltijd’, glunderde de ongetwijfeld breedste glimlach uit het personeelsbestand van de grootgrutter. ‘Vandaag in de aanbieding!’
Ik dacht aan het plukje rucola dat inmiddels levenloos in mijn jaszak kleefde. Die zou prachtig staan op mijn vacuümverpakte magnetronlasagne.
De zon zindert door de stad en mijn vrienden verplaatsen zich massaal naar het strand. In hun tas een dierentuin aan opblaaskrokodillen, -tijgers en eenhoorns en een zee aan zonnelotion. Stilletjes trek ik mijn kaplaarzen aan en vertrek op expeditie naar het oosten. Het is tijd voor mijn jaarlijks detox waarbij ik in een klap afkick van Starbucks slurpende en tarwegras grazende stedelingen.
Diepenveen is mijn bestemming, het uit de polderklei opgetrokken gehucht waar mijn ouders voor een halve stuiver nog een huis konden kopen en dit weekend hun verjaardag vieren. Nog geen vluchteling wil er een tent opzetten, maar mijn ouders beweren dolgelukkig te zijn tussen de ploeterende plattelandbewoners. Eens per jaar kom ik er niet onderuit om af te reizen naar dit onbegrijpelijke geluk. Dat is op de verjaardag van mijn ouders. Gelukkig zijn zij van het efficiënte soort en hebben ze hun geboorte slechts een dag na elkaar gepland. ‘Voel je niet verplicht hoor’, zegt mijn moeder met een stem die zoeter is dan de hele Jamin bij elkaar. ‘Maar ik zou het héééél leuk vinden als je weer eens hiernaartoe komt.’
En dus ga ik. Op weg naar waar de kleinhuiselijke kneuterigheid zegeviert en de inwoners rechtstreeks onder een hunebed vandaan zijn gekropen. Een flink reis want het dorp ligt op een afstand van tien kilometer koeiengeloei en schapenstront van Deventer. Tien kilometers die zo gul bestrooid zijn met rotondes en guitige plantenbakken dat ze langer duren dan de hele treinrit van Amsterdam naar Deventer. En dat ligt niet aan die enorme snelheid van de trein die allang een hogesnelheidstrein had moeten zijn.
Verpakt in een polderkleibestendige outfit dat niet zou mistaan in een jungle-editie van Expeditie Robinson, trap ik me op een rammelende OV-Fiets door de weilanden. Als een beschonken boerin slalom ik behendig mijn wielen om de koeienvlaaien en geitenkeutels Deventer uit. Voor mij ligt Diepenveen, verscholen tussen net zoveel bomen als Amsterdam Nutella-toko’s telt. Mijn neusvleugels worden door de schone lentelucht uit een diepe smogslaap gewekt. In plaats van toeterende taxi’s en tramgerinkel word ik omgeven door het vrolijke gekwebbel van gezwelloze vogels. Een klein uur later lig ik in het onbespoten gras van mijn ouders. Met mijn blote tenen tel ik de grassprieten en merk ik weer hoe mooi de wereld buiten de ring kan zijn.
Wie kiest voor kwaliteit en smaak, is bij Julius Jaspers (55) aan het goede adres. Van hamburger tot verfijnde Aziatische gerechten, Julius weet wat lekker is. Een kijkje in de keuken van deze Masterchef, restauranteigenaar, kookboekenschrijver en vooral liefhebber van lekker eten.
Hoe sleep je jezelf door een depressie en hoe blijf je overeind tijdens een chemokuur? Je kunt daarvoor naar de fles grijpen, maar ook naar de camera. Dat laatste is niet alleen een gezondere keuze, fotografie kan ook een therapeutische werking hebben. Fotografie als therapie, hoe werkt dat?
Vanavond blijft de deur potdicht. De gordijnen houden het licht van binnen tegen zodat het kinderterreur zich niet laat verleiden bij mij aan te bellen en, als ze dat wel doen, niet verbaasd zijn dat niemand opendoet. Ik houd van kinderen en ik houd van het bedelfeest. Met suikertandend kroos heb ik niets.
View original post 479 woorden meer
