Marijn Ruhaak (1985) is een ervaren journalist en tekstschrijver. Ben je op zoek naar doelgerichte en toegankelijke teksten waarmee jij je doelgroep weet te raken? Bij Marijn kun je terecht voor:
Wil je weten wat Marijn voor je kan betekenen? Ook voor spoedklussenmail je naar marijnruhaak[at]gmail.com.
Twee elektrische kookplaatjes en een combimagnetron, meer hadden de studievriendinnen Nina de Bruijn en Elise Gruppen niet nodig om elke dag een simpel maar lekker gerecht op tafel te toveren. Nu, tien jaar later, hebben ze met hun blog „Chickslovefood“ en tien kookboeken miljoenenen fans.
Lees verder Chickslovefood: van blog naar bedrijfWat doet een alleenwonende, jonge gezonde vrouw in deze zonovergoten coronatijd? Die gaat aan de wandel. Verder bouwen aan een goed immuunsysteem, noemen Bovenmeester Rutte en menig gezondheidswetenschapper het. Het is wel duidelijk dat ons land eigenlijk vooral door mannen bestuurd wordt.
Lees verder Vrouwenleed in coronatijdYvette van Boven is een van de meest populaire (tv-)koks. En dat niet alleen: ze is (receptuur)schrijfster, columniste en illustratrice voor boeken, bladen en reclamebureaus in binnen- en buitenland. Ze deelt haar recepten graag met anderen en haar kookboeken zijn in meerdere landen verschenen en bekroond.
Lees verder Yvette van Boven: Koken met je hartTien weken lang heb ik mijn leerlingen in zo’n beetje elke hoedanigheid mogen aanschouwen. Van net wakker tot in een luidruchtige rij voor de supermarkt. Met een altijd en overal functionerende smartphone zijn Zoom-lessen overal te volgen. Hoe langer het afstandsonderwijs duurde, hoe minder gêne de jongeren leken te kennen. De schaamte voorbij. Veinsden ze in de eerste weken nog opgestaan en voorbereid te zijn, in week tien van de schoolsluiting namen ze al lang de moeite niet meer om hun bed überhaupt uit te komen voor de eerste les begon. Tenzij een bezoek aan het toilet niet kon worden uitgesteld. Dan werd een leeg beeld verklaard met ‘ik ben ff poepen juf.’
Lees verder Prinsjes en prinsesjesMet zijn 33 jaar is Tjitze van der Dam een begrip in de culinaire wereld. Op zijn 23ste trok hij de stoute schoenen aan verliet zijn Friese geboortedorp. Met ongekende ambitie en werklust vocht hij zich binnen mum van tijd naar de gastronomische top. Van koken tot organiseren, Tjitze is van alle markten thuis.
Lees verder Van Fries broekie tot sterrenchefVan de reclamecampagnes van Suitsupply tot de posters van HEMA met daarop een man als lingeriemodel; als je als mode-/ reclamefotograaf met gender aan de haal gaat, kun je rekenen op een fikse portie kritiek. Ondertussen doe je het zeker ook niet goed als je mannen en vrouwen in hun traditionele rol afbeeldt. Kortom: als reclamefotograaf balanceer
je op een dun koordje. Hoe gaan fotografen hiermee om en hoe krijgen zij het in hun vrije werk toch voor elkaar om thema’s als gender onder de aandacht te brengen?
‘Kun je niet uitkijken, trut!’ Een met handschoenen beschermde vrouw snauwt me snerpend toe. Ze heeft gelijk. Op nauwelijks een meter afstand van haar positioneer ik mij voor het rode verkeerslicht. Ik doe direct twee grote stappen opzij. ‘Sorry, sommige dingen wennen maar lastig’, mompel ik verontschuldigend. Haar bitse blik blijft ongewijzigd.
Terwijl ik mijzelf voor de zoveelste keer deze week verwijtend toespreek, bedenk ik me hoe dit virus ons langzaam verandert in kleine monsters. De eerste weken gedroegen we ons anders, liever. De wereld ademde corona en we waren 24/7 doordrongen van het feit dat afstand de reddingsboei was. Op straat passeerden stadsgenoten elkaar met een mengeling van angst en medeleven in hun blik. Bang om besmet te raken, bewust van het gemeenschappelijk lijden. Op een enkeling na, hielden we allemaal rekening met anderen. We hielden onze pas in als het voetpad te smal was om het tegelijkertijd te belopen. Lukte dat even niet, dan wierpen we elkaar een bemoedigende blik toe. Iedereen begreep dat het nieuwe normaal nog lang niet zo normaal was als onze heldhaftige Rutte het graag wilde.
Alles heeft zo zijn voordelen. Ook digitaal lesgeven. Als doorgewinterde vrijeschooldocent ben ik natuurlijk een groot voorstander van fysieke lessen. Maar eerlijk is eerlijk, dat virtuele klaslokaal is zo gek nog niet.
Het duurde nog geen week om de krijtbordliefhebbers een digitaal lerarenbestaan aan te leren. Geen Rudolf Steiner om ons te laten leiden, geen antroposofisch handvat om te grijpen. Behalve het belangrijke principe dat we de leerlingen wilden blijven zien. Zien op afstand? Ja, dat kan via Zoom. Even wennen, maar met het Pipi Langkous-motto in gedachten – ík heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan – ruilden we ons bordkrijtje in voor een cursor en onze papieren opdrachten voor digitale studiewijzers. De AVG zetten we even in quarantaine.
Zaterdagochtend na de Corona uitbraak. Deze nacht heeft Klaas Vaak mijn brein nog niet weten te herprogrammeren. Mijn hoofd denkt: koffie, kleren aan en op weg naar mijn even onuitgeslapen sportgenoten. Niet omdat ik zo graag in sluimerstand in de sportschool sta te springen, maar omdat ik anders in de knel kom met al het werk dat nog moeten gebeuren. Logisch toch? Tot een week geleden wel. Toen we nog leefden in het Pre-Corona tijdperk.
